Μια εμπειρία αντίστασης…

Μια προσωπική εμπειρία οργανωμένης αντίστασης στα τηλεφωνικά κέντρα του Ο.Τ.Ε. Θεσσαλονίκης (Καλοκαίρι – Φθινόπωρο 2005).

Προσλήφθηκα με 8μηνη σύμβαση τηλεφωνικών κέντρων (11888, 134, ) που ξεκινούσε 1η Ιουλίου στο τμήμα 11888 μέσα Ιούλη.

Γύρω στα μέσα Ιούνη στο γραφείο εργαζομένων παραδίδουμε ιατρικές εξετάσεις (μεταξύ των οποίων και εξέταση για σύφιλη!) ζητάν λογαριασμό τραπέζης για να βάζουν το μισθό, και κανονίζουμε τα της ασφάλισης(κρατάμε την ασφάλιση που είχαμε, αλλά πληρώνουμε εισφορές στο ΤΑΠ-ΟΤΕ χωρίς να μας δώσουν βιβλιάριο ασφάλισης. Η δικαιολογία είναι ότι για να μην αλλάξουμε ταμείο, κάνουν μια «παρατυπία» επιτρέποντας μας να κρατήσουμε την παλιά ασφάλεια). Σύμβαση υπογράφω σχεδόν ένα μήνα μετά!

Γίνεται «καλωσόρισμα από την εργοδοσία στη σειρά που είχε προσληφθεί την ίδια περίοδο. Εκεί το αφεντικό(τμηματάρχης, υπεύθυνος προσωπικού)  έκανε μια ομιλία με βασικές γραμμές την «όρεξη για δουλειά» (μας ρωτούσε μάλιστα έναν – έναν αν έχουμε όρεξη, πριν μας πει καλώς ήρθατε στον Ο.Τ.Ε., και είπε πως καλό θα ήταν να έχουμε πρόθεση να ολοκληρώσουμε τη σύμβαση και όχι να φύγουμε στη μέση), και την εργασιακή πειθαρχία: να μη κάνουμε αδικαιολόγητες απουσίες και να αναφέρουμε μετά από κάθε απουσία προσωπικά στον ίδιο, να  ντυνόμαστε ευπρεπώς, να μην καθυστερούμε, να σεβόμαστε τον πελάτη κ.λ.π. αλλά και τα σχετικά με το εδώ σας δίνουμε το χαρτζιλίκι σας, είμαστε μια οικογένεια κλπ.  Έπειτα κανονίσαμε τα ωράρια (πρωινό ή απογευματινό) με την υπόσχεση ότι στο τετράμηνο όσοι είχαν πρωινό θα έπαιρναν απογευματινό και ανάποδα. Κάναμε 10ήμερη πρακτική (κανένα 2ήμερο θεωρητικά, τα υπόλοιπα κανονική εργασία άμισθη) – για να μάθεις τη δουλειά ήθελε maximum ένα τριήμερο, τις υπόλοιπες δουλεύαμε κανονικά και μάλιστα στον κανονικό χώρο εργασίας (ενώ τις πρώτες μέρες μας είχαν σε χώρο εκπαίδευσης) και μισθωτή εργασία κανονικά ξεκινάω 1 Ιούλη.

Είμαι στην ίδια σειρά για το 11888 με δύο γνωστούς από το πανεπιστήμιο. Ο ένας μετά από έναν διαπληκτισμό με το αφεντικό στο «καλωσόρισμα» μεταφέρεται σε άλλο τμήμα αλλά κρατάμε επαφή.

Έχω πρόσφατα διαγραφεί από την ΚΝΕ και  βρίσκω πως υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις Κνίτες στο τμήμα μου αλλά δεν έχουν κάνει κάτι οργανωμένα. Βρίσκομαστε με δύο από αυτούς και προσπαθούμε να έρθουμε σε επαφή με το Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων (δευτεροβάθμιο σωματείο που περιλαμβάνει και τα Τηλ. Κέντρα του Ο.Τ.Ε. και ελέγχεται από το ΚΚΕ), αλλά αυτή η φάση είναι δυσκίνητη (μας λένε πως θα βρεθούμε αλλά καθυστερεί η συνάντηση τουλάχιστον 20-30 μέρες – αργότερα διαπιστώνω πως η δυναμική του σωματείου είναι πολύ μικρή παρά τα αρκετά εγγεγραμμένα μέλη).

Βλέπουμε Ιούλη ένα κάλεσμα (αφισάκι) για εργαζόμενους στα τηλεφωνικά κέντρα και βρισκόμαστε σε μια υπαίθρια συνέλευση με περίπου 50 άτομα, με αρκετούς γνωστούς από το πανεπιστήμιο αλλά και άσχετους. Η φάση έχει καλεστεί τελικά από γνωστούς από το πανεπιστήμιο, και είναι να συζητήσουμε εμπειρίες εργασίας, και να πούμε τι ξέρουμε σχετικά με τα δικαιώματά μας. Ανατίθεται σε κάποιον να ψάξει μέσω ΣΕΠΕ τι λέει ακριβώς η σύμβασή μας, σε εμένα και άλλους δύο να έρθουμε σε επαφή με το Σωμ. Ιδιωτικών Υπαλλήλων, σε κάποιον να έρθει σε επαφή με τους μόνιμους του Ο.Τ.Ε., και δίνεται ραντεβού και για νέο κάλεσμα συνέλευσης.

Έρχομαι σε επαφή με το Σωμ. Ιδιωτικών Υπαλλήλων και εγγράφομαι. Η γραμμή τους είναι να φέρουν τον κόσμο σε επαφή με το σωματείο και να αποφύγουν τη δημιουργία πρωτοβάθμιου σωματείου.

Γίνεται άλλο ένα κάλεσμα και συνέλευση με επίσης αρκετούς εργαζόμενους. Έχουμε μάθει αρκετά σχετικά με τη σύμβαση, άδειες κ.λ.π. αλλά και το πώς είναι η κατάσταση στα διάφορα τμήματα. Κάποια παιδιά επιμένουν πολύ στο να γίνεται κυκλοφορία-ανταλλαγή εμπειριών στη συζήτηση, γίνεται εκτεταμένη αναφορά στο σαμποτάζ και στα διαλείμματα (το σκεπτικό ειδικά να λέμε και να ξαναλέμε πως βιώνει ο καθένας προσωπικά την εργασία δεν το πολυκαταλαβαίνω τότε, και για μένα έχει σημασία να οργανώσουμε μια συνέλευση σταθερή από τη βάση για να μην καπελωθούμε από το Σωμ. Ιδιωτικών Υπαλλήλων, το οποίο θεωρούσα ότι μπορούσε να αποτελέσει κάποιου είδους θεσμικό διαμεσολαβητή με την εργοδοσία, υπό τον έλεγχο μας). Γίνεται από κάποιους και η πρόταση οργάνωσης πρωτοβάθμιου σωματίου με την οποία αρχικά διαφωνώ γιατί θεωρώ ότι δεν είναι πρακτικό και δεν έχω ξεκαθαρίσει αν υπάρχει αναγκαιότητα θεσμικά αναγνωρισμένης «οργάνωσης». Με τους μόνιμους δε βγάζουμε άκρη και δεν έχουμε κάποια επικοινωνία.

Αρχίζουν ήδη να γίνονται διακριτές δυο τάσεις: μία αυτών που οργάνωσαν το αρχικό κάλεσμα και προτείνουν σύσταση πρωτοβάθμιου σωματείου (συμμετέχει σ’ αυτήν ένας ΝΑΡίτης και κάποια παιδιά από αυτόνομα φοιτητικά σχήματα) και μία δεύτερη με λίγα άτομα που είναι και γραμμένα στο Σωμ. Ιδιωτικών Υπαλλήλων (δύο Κνίτες, εγώ και ένα άτομο ακόμα).

Γίνεται μια οργανωμένη εξόρμηση από λίγα άτομα της συνέλευσης στις εισόδους του κτιρίου, για νέο κάλεσμα αυτή τη φορά στο Εργατικό Κέντρο στην οποία έχουμε κανονίσει να συζητήσουμε και με το Σωμ. Ιδιωτικών Υπαλλήλων, ενώ τα αφισάκια που βάζουμε κατεβαίνουν με εντολή της εργοδοσίας στα κρυφά από καθαρίστριες-φύλακες. Ο κόσμος που ασχολείται είναι λιγότερος από την αρχή.

Η γραμμή του Σωμ. Υπαλλήλων είναι να διαφωνούμε με τη σύσταση πρωτοβάθμιου σωματείου αλλά μόλις συσταθεί να συμμετέχουμε.

Μέσα Αυγούστου λείπω αδικαιολόγητα για 3 μέρες και δεν δίνω αναφορά στο αφεντικό. Με καλεί στο γραφείο, λέω ότι δεν είμαι υποχρεωμένος να αναφέρω από το συμβόλαιό μου, και λήγει η φάση. Προκύπτουν και διενέξεις τέτοιου είδους με άλλα παιδιά και έχουμε αρχίσει 4-5 άτομα να γινόμαστε αναγνωρίσιμοι απ’ την εργοδοσία. Σε μια απ’ τις πιο χαρακτηριστικές, ένας επόπτης λέει σε έναν εργαζόμενο ο οποίος έχει καθυστερήσει 20 λεπτά στη δουλειά γιατί συμμετείχε στην αιμοδοσία του ΟΤΕ να μην μπει να δουλέψει. Αυτός απειλεί ότι θα κάνει καταγγελία (έχοντας και τη στήριξη του γιατρού της αιμοδοσίας) και για να αποφευχθεί αυτό το αφεντικό δίνει εντολή να του επιτραπεί να δουλέψει χωρίς να αναπληρώσει το χρόνο εργασίας που χάθηκε.

 Στη νέα συνάντηση έρχονται και μπάτσοι έξω απ’ το χώρο εργασίας που είχαμε δώσει ραντεβού οι οποίοι φεύγουν όταν τους λέμε ότι θα τους καταγγείλουμε. Ο κόσμος που έρχεται στις συναντήσεις ως τώρα είναι ένας βασικός πυρήνας που επαναλαμβάνεται, και διαφορετικά άτομα σε κάθε συνάντηση, ενώ ο αριθμός από κάποια στιγμή και μετά μειώνεται. Το Σωμ. Ιδιωτικών Υπαλλήλων μέσω του γραμματέα του κάνει μία τοποθέτηση του στυλ να διεκδικήσουμε κανονικές και φοιτητικές άδειες (ενόψει εξεταστικής), να προτείνουμε την κατάρτιση αναλυτικού προγράμματος ωραρίων που θα προβλέπει ποιες είναι οι ανάγκες σε προσωπικό τις περιόδους υψηλής ζήτησης αδειών ώστε να γίνουν και οι αναγκαίες προσλήψεις, να γραφτούμε στο σωματείο και να μην κυνηγήσουμε το πρωτοβάθμιο γιατί είναι μη ρεαλιστικός στόχος μιας και θα λήξει η σύμβαση μας γρήγορα και έχει πολύ γραφειοκρατία αλλά και μπορεί να λειτουργήσει διασπαστικά στις εκλογές του εργατικού κέντρου. Παρόλα αυτά μόνο δύο άτομα στηρίζουν ένθερμα αυτό το σκεπτικό. Εγώ προσπαθώ να καταλάβω τι παίζει στην υπόθεση και δεν ακολουθώ τη γραμμή, κρατώντας επαφή με τα παιδιά που στήνουν το πρωτοβάθμιο ενώ το δευτεροβάθμιο αρχίζει κυρίως δουλειά (ενημέρωση, τηλέφωνα κ.λ.π.) για να γραφτεί κόσμος στο Σωμ. Ιδιωτικών Υπαλλήλων -στην οποία συμμετείχα κανα δυο φορές- χωρίς ιδιαίτερη ανταπόκριση.

Οι συνελεύσεις ατονούν σιγά σιγά.

Το Σωμ. Ιδιωτικών Υπαλλήλων επίσης δεν λειτουργεί (ο ένας κνίτης έχει απολυθεί και οι άλλοι δεν πολυασχολούμαστε, πέρα από ένα κάλεσμα που κάποια στιγμή κάναμε σαν Σωμ. Ιδιωτικών Υπαλλήλων το οποίο δεν είχε απήχηση).

Η ομάδα που οργανώνει τη σύσταση πρωτοβάθμιου έχει βάλει μπροστά καταστατικό, έχει βγάλει προσωρινό Δ.Σ. και καλεί γενικές συνελεύσεις εργαζομένων που δεν έχουν πολύ κόσμο και ουσιαστικά είμαστε κυρίως οι γνωστοί. Σε μία από τις συνελεύσεις έρχεται και ένα στέλεχος από το σωματείο των μόνιμων που λέει διάφορα του στυλ σας στηρίζουμε αλλά πρέπει να είστε διαλλακτικοί και άλλες αερολογίες που δεν τις θυμάμαι αλλά γενικά δεν βρίσκει ανταπόκριση.

Ταυτόχρονα γίνονται κάποιες επαφές από τα παιδιά του πρωτοβάθμιου με την εργοδοσία, με κύρια αιτήματα να σταματήσει η σκληρή επιτήρηση των διαλειμμάτων να επιτραπεί η διανομή υλικού στους χώρους εργασίας και να χορηγούνται οι άδειες κανονικά (ως τότε έπαιζε παραπληροφόρηση ότι οι άδειες είναι απλήρωτες κλπ), η οποία δεν αναγνωρίζει το σωματείο και γενικά έχει πολύ αρνητική στάση. Ταυτόχρονα βγαίνει εντολή να μην μπαίνουν εργαζόμενοι στο κτίριο με τσάντες, και προκύπτουν διάφορα ψιλοεπεισόδια με εργαζόμενους.

Κάνω αίτηση για φοιτητική άδεια (μέχρι τότε δεν είχε γίνει καμία αίτηση ή χορήγηση φοιτητικής άδειας από ότι είχαμε μάθει) η οποία μου δίνεται κανονικά αλλά μετά από μερικές μέρες μου κόβουνε τις αμοιβαίες αλλαγές*. Κάνω παράπονα στο αφεντικό αλλά με αγνοεί  με τη δικαιολογία ότι όποιος έχει πάρει φοιτητική άδεια δεν δικαιούται άλλες ευνοϊκές ρυθμίσεις (έχει άλλωστε και διευθυντικό δικαίωμα να το κάνει).

Έρχομαι σε επαφή με το Σωμ. Ιδιωτικών Υπαλλήλων, το οποίο καλεί το αφεντικό σε τριμερή συνάντηση με το ΣΕΠΕ για «παρασπονδίες στη χορήγηση αδειών». Μου ξαναδίνουν τις αμοιβαίες για να μην υπάρχει θέμα. Τη μέρα της τριμερούς μας επιτρέπουν να κάνουμε μοίρασμα φυλλαδίων στους χώρους εργασίας. Εγώ προσπαθώ να είμαι παρών στη συνάντηση αλλά το αφεντικό δεν το επιτρέπει και ο εκπρόσωπος του Σωμ. Ιδιωτικών Υπαλλήλων δεν λέει τίποτα επ’ αυτού και προτιμά να γίνει η συνάντηση διαμεσολαβημένα χωρίς παρόντες εργαζόμενους του τμήματος. Το πόρισμα του ΣΕΠΕ λέει πως διαπίστωσε μειωμένο αριθμό αιτήσεων και αδειών και κάνει  απλή σύσταση στην εργοδοσία να ενημερώνει καλύτερα τους εργαζόμενους.  

Αρχίζει να μου γίνεται έντονη επιτήρηση κατά τη διάρκεια της εργασίας και παρατηρήσεις για διαλείμματα κ.λ.π. ενώ παρά την παρέλευση του τετραμήνου δεν μου κάνουν το ωράριο απογευματινό (παρά την αρχική υπόσχεση) και  μια βδομάδα μετά την τριμερή συνάντηση μου κόβουν ξανά τις αμοιβαίες. Γίνονται πολλοί προσωπικοί διαπληκτισμοί με τα αφεντικά για αυτά τα θέματα, πράγμα που είναι πολύ εκνευριστικό και ψυχοφθόρο (έχω ήδη αρχίσει κανονικές παρακολουθήσεις μαθημάτων και αν δεν μου επαναφέρουν τις αμοιβαίες θα αναγκαστώ να εξαντλήσω τις 10 αδικαιολόγητες απουσίες και θα με απολύσουν).

Το Σωμ. Ιδιωτικών Υπαλλήλων λέει πως δεν μπορεί να παρέμβει αφού υπάρχει το διευθυντικό δικαίωμα. Φέρνουν έναν βουλευτή του ΚΚΕ που συναντιέται με το αφεντικό για να δει τι παίζει με τις εργασιακές συνθήκες και κάνει τις επόμενες μέρες σχετική επερώτηση στη Βουλή, αλλά προφανώς δεν αλλάζει τίποτα.

Με καλεί το αφεντικό και μου προτείνει να αλλάξω τμήμα υπό την επίβλεψη του με πιο ευέλικτο ωράριο γιατί δεν πρόκειται να μου επαναφέρει τις αμοιβαίες αλλαγές. Αρχικά το σκέφτομαι μιας και έτσι θα αποφύγω ουσιαστικά τον εξαναγκασμό σε παραίτηση αλλά την επόμενη μέρα του λέω πως δε δέχομαι αν δεν ισχύσει η ρύθμιση για όλους τους εργαζόμενους που έχουν πρόβλημα ωραρίου (ήδη ξέρουμε για μία λύση σύμβασης λόγω αδικαιολόγητων απουσιών). Παράλληλα λέω στα παιδιά του πρωτοβάθμιου να οργανώσουμε κάτι για να αποφύγουμε την απόλυσή μου αλλά έχει μείνει πλέον πολύ λίγος κόσμος για να μπορεί να οργανωθεί κάτι δραστικό. Απολύομαι μέσα Νοέμβρη λόγω αδικαιολόγητων απουσιών.

Δεν ακολουθούν πολλές ουσιαστικές δράσεις ή προσπάθειες έπειτα από αυτό πέρα από την οργάνωση των διαδικαστικών για την σύσταση πρωτοβάθμιου σωματείου, καθώς σιγά σιγά ο περισσότερος κόσμος που ασχολούνταν σταματάει τη δουλειά.

 Νέες συναντήσεις ξεκίνησαν το φθινόπωρο του 2006, και κρατώ μια ελάχιστη επαφή με τους εργαζόμενους που οργανώνουν τη φάση, ενώ συμμετέχω και σε κάποιες δράσεις που συμπίπτουν με τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια.

 

[*]αμοιβαίες αλλαγές ωραρίου με συναδέλφους του ίδιου τμήματος ως τότε χορηγούνταν σε όλους ελεύθερα μετά από αίτηση στον υπεύθυνο προγράμματος και αμοιβαία συμφωνία των εργαζομένων, και ήταν απαραίτητες σε σχολές με υποχρεωτικά μαθήματα για να μπορείς να βολέψεις και παρακολουθήσεις και δουλειά