Κείμενο – Κάλεσμα σε συνέλευση (αύγουστος 2005)

Το παρακάτω κείμενο είναι αποτέλεσμα μιας συζήτησης που άνοιξε το τελευταίο καιρό ανάμεσα στους έκτακτους εργαζόμενους και εργαζόμενες των τηλεφωνικών κέντρων του ΟΤΕ στη Θεσσαλονίκη.

Φιλοδοξία του κειμένου και όλης της συζήτησης είναι να προσδιορίσουμε από τη δική μας σκοπιά τη σχέση μας και τη θέση μας στον ΟΤΕ, πέρα από τους διαδεδομένους μύθους.
Για αυτό πρώτα υπερασπιζόμαστε την ιδιότητα μας ως εργαζόμενοι. Ακόμα και αν αναγκαζόμαστε ή και επιλέγουμε να εργαστούμε μόνο για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα, ακόμα και αν δουλεύουμε σε συνθήκες ελαστικής ημιαπασχόλησης, ακόμα και αν η βασική μας ιδιότητα είναι ακόμα αυτή του φοιτητή, είμαστε κανονικοί μισθωτοί εργαζόμενοι.
Εργαζόμενοι μάλιστα σε μια δουλειά εξαιρετικά εντατικοποιημένη και αλλοτριωτική, η οποία καταφέρνει να κρατά τον εργαζόμενο πλήρως απορροφημένο σε όλη τη διάρκειά της.
Εργαζόμενοι, με τις δικές μας ανάγκες και συμφέροντα, που δεν ταυτίζονται με αυτά της εργοδοσίας. Ο ΟΤΕ δεν είναι η «μεγάλη μας οικογένεια», που ήρθε να προσφέρει ένα χαρτζιλίκι σε φοιτητές που το χρειάζονται, αλλά ο εργοδότης μας, μια μεγάλη ιδιωτική κερδοφόρα επιχείρηση, η οποία αποκομίζει ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό κέρδους από την εργασία μας.
Ως εργαζόμενοι λοιπόν δεν νιώθουμε καθόλου άνετα σε αυτό το κλίμα της σχολικής πειθαρχίας που βιώνουμε καθημερινά μέσα από τόσα μικρά και μεγάλα παραδείγματα – η παραπομπή στον προϊστάμενο για δυο τρία λεπτά αργοπορίας, η άδεια για την τουαλέτα και η επίπληξη για την «καθυστέρηση», η παρατήρηση για το πώς καθόμαστε στην καρέκλα, ο «κώδικας ντυσίματος» κοκ, το ποινολόγιο για όλα τα παραπάνω ή ακόμα και για την «χαμηλή απόδοση» σε χρόνους.
Ως εργαζόμενοι χρειαζόμαστε και διεκδικούμε διάλειμμα μέσα στο ωράριο, λίγα λεπτά χαλάρωσης και ανανέωσης, τα οποία ο ΟΤΕ μας στερεί, παρόλο που το διάλειμμα ήταν κατοχυρωμένο λίγα χρόνια πριν, παρόλο που είναι αυτονόητο για την τεράστια πλειοψηφία των εργαζομένων μέσα και έξω από τον ΟΤΕ.
Ως εργαζόμενοι δικαιούμαστε μια σειρά παροχών που ο ΟΤΕ επιμελώς αποκρύπτει συνειδητά, λέγοντας ακόμα και ψέματα. Έτσι δικαιούμαστε 1,66 ημέρες άδειας για κάθε μήνα που δουλέψαμε (συν δυο ημερομίσθια επίδομα αδείας, βλ. Ν.3302/2004 και ΑΝ 539/45), τις οποίες όμως σχεδόν κανείς μας δεν παίρνει, αφού ή το αγνοούμε, είτε μας εμποδίζει η εργοδοσία. Δικαιούμαστε ακόμα ως εργαζόμενοι φοιτητές κάποιες μέρες φοιτητικής άδειας για τη συμμετοχή στις εξετάσεις, τις οποίες τις αποζημιώνει ο ΟΑΕΔ, και ίσως και άλλα που μένουν να διερευνήσουμε και να διεκδικήσουμε.
Ως εργαζόμενοι τέλος, δεν είμαστε ο καθένας μόνος του απέναντι στην εργοδοσία και τους προϊστάμενους. Είμαστε συνάδελφοι, έχουμε κοινές ανάγκες και κοινές αγωνίες. Έχουμε το δικαίωμα – αλλά και την υποχρέωση – να συζητάμε και να συναποφασίζουμε για όλα αυτά, να διεκδικούμε και να υπερασπιζόμαστε από κοινού την ίδια την ύπαρξή μας.
Καλούμε όλους και όλες τους/ις έκτακτους/ες εργαζομένους/ες στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ, σε μια ανοιχτή συνέλευση πάνω στα παραπάνω ζητήματα και στις μορφές οργάνωσης που χρειαζόμαστε για να τα διεκδικήσουμε.

Ανοιχτή συνέλευση
Πέμπτη 4/8, 21.15 έξω από τον ΟΤΕ
Εργαζόμενοι/ες στα τηλεφωνικά κέντρα (11888, 134,121)